Een regel uit een gedicht. Ik weet niet eens van wie, maar voor mij raakt het de kern van mijn werk.
Mensen zichzelf opnieuw laten verzinnen.
Hoe vaak houden we niet vast aan 'oude' ideeën die we over onszelf hebben? Houden we ons vast aan het beeld dat anderen van ons hebben?
Hoe zou het zijn om, net als in een schrift, de bladzijde om te slaan en te starten met; er was eens... heel lang geleden...een kind dat geboren werd met alle talenten, alle vaardigheden, alle mogelijkheden voor zich.
Daarna ontrolt het sprookje zich vanzelf. Jouw leven krijgt een nieuwe vorm. Alles wat jij je als kind voor mogelijk hebt gehouden kan je gebruiken in het verhaal. Misschien niet letterlijk, maar ook figuurlijk kan je dansen en spelen. De verkleedkist pakken en de lappen tevoorschijn halen.
Wat verzin je vandaag voor jezelf? Wie wil je wezen? De geketende, die zich kleedt in de normen en waarden van anderen, met angst voor morgen en de ballast van het verleden aan zijn rug? Of liever het kind, boven op de heuvel, de jas als een cape om geknoopt en vliegend als Superman/woman, naar beneden rent, met open armen de wereld tegemoet.
